Met het voornemen vandaag een inspiratie-mail te schrijven zit ik al een tijdje achter mijn computer. Handen op de toetsen, klaar voor de start.
Het scherm blijft leeg.

Allerlei beginzinnen komen bij me op, en ik vind ze allemaal niet goed genoeg.
Als ik luister naar mijn gedachtes hoor ik: ‘weet ik er wel voldoende van?’, ‘straks vinden mijn lezers het niks …’.
En dan realiseer me ik dat ik hiermee midden in het onderwerp zit waar ik over wil schrijven: angst voor afwijzing. Als ik schrijf zoals ik schrijf en jij (mijn lezer) vind het maar niks, dan krimp ik al bij voorbaat.

En dit is precies het punt waar het interessant wordt: wat maakt dat ik krimp, dat een mogelijke afwijzing zo naar voelt?
Het lijkt alsof de afwijzing ons zeer doet. Maar is dat wel de hele waarheid? Natuurlijk is het pijnlijk als je afgewezen wordt: je verlangt ergens naar en je krijgt het niet, je laat je zien en wordt niet ontvangen.
Maar er speelt nog iets: Als er iets gebeurt, hebben we daar gedachtes bij, altijd. Die kleuren die situatie in, geven hem betekenis.
Als jij mijn schrijven niet interessant vindt, kan zomaar de gedachte opkomen ‘ik heb niets interessants te melden en ben dus geen goede coach’. Als ik nog verder mijn gedachten volg, kom ik tenslotte uit bij de conclusie: ik ben niet goed genoeg. Pijnlijk….

Ga maar bij jezelf na: wat denk jij als je een gesprek met iemand aanknoopt en hij/zij verontschuldigt zich en gaat met iemand anders praten?
Als jouw partner de relatie verbreekt?
Als je ontslagen wordt?
Ik denk dat we van een ‘nee’ iets maken dat het niet is. Iets dat persoonlijk over ons gaat. Wij zijn niet OK.

Maar is dat wel zo? Als ik jou een stuk zelfgemaakte taart aanbiedt en jij zegt nee, is mijn taart dan mislukt? Of vind je mij niet aardig?
Misschien houd jij wel niet van taart, of heb je net een overvloedige lunch op. Dat een ander nee zegt tegen iets dat jij te bieden hebt, zegt niet zozeer iets over jou, maar over de ander. Geef ik dezelfde taart aan iemand anders, dan zal diegene hem misschien graag opeten. De ‘ja’ of ‘nee’ hangt dus sterk af van de behoeftes van de ander. Niet van jouw waarde. En hoeft dus ook niets te zeggen over de invulling van jouw verlangens in de toekomst.

Voel jij je vaak rot bij een afwijzing? Als dat zo is: hoe ga je daar dan mee om?
Geloof jij alles wat je erover denkt?
Kun je zo naar afwijzing kijken dat je er minder last van hebt, of er zelfs sterker van wordt?
Steun jij jezelf op zo’n moment?

Wil je meer over weten hoe je om kan gaan met afwijzing? Ik help je hier graag bij. Op 9 september geef ik de workshop ‘Krachtig omgaan met afwijzing’. Je krijgt een andere manier van kijken naar afwijzing aangereikt, onderzoekt jouw reacties erop, en oefent positieve manieren om met afwijzing om te gaan. Je bent van harte welkom!

Waar: d’n Intheek, Dorpsstraat 113, Mierlo.
Wanneer: zondag 9 september 14.00 – 17.00 uur.
Kosten: 15 euro.

Mag ik het eens met je hebben over openheid?

In mijn blog  ‘Een leugentje om bestwil’ gaf ik je mijn visie op zo’n leugentje en op het niet uitspreken van wat jij wilt, denkt of voelt.
Vaak denken we onszelf of de ander een dienst te bewijzen door niet open en eerlijk te zijn. Ga maar eens na: je wilt de ander geen pijn doen en zegt dus niet tegen je buurvrouw dat je geen zin hebt om elke week uitgebreid koffie met haar te drinken. Of je bent bang afgewezen te worden wanneer je een grens aangeeft en gaat dus mee helpen verhuizen terwijl je al last van je rug hébt.
Als je mijn vorige blog gelezen hebt en daarna eens op jezelf hebt gelet heb je wellicht ontdekt dat juist niet open zijn kan kwetsen. Je laat jezelf in de steek en creëert afstand tot de mensen om je heen. Datgene dat je juist wilde beschermen: de verbinding (met de ander of jezelf), wordt geschaad door niet uit te spreken wat er in je leeft.

Maar wie ben jij om te weten wat goed is voor die ander? Kun jij in diens hoofd kijken en zien welke reactie van jou hem of haar het meest helpt? Misschien is jouw eerlijkheid wel exact wat die ander nodig heeft… weet jij veel… het kan voor hem of haar zomaar een cadeautje zijn om de ogen geopend te krijgen door jouw feedback. Dat patroon waar diegene al jaren in vast zit kan er helder door worden zodat het kan worden doorbroken. Gewoon als bonus van dat jij jezelf of jullie relatie zo waardevol vindt dat je de moed hebt gehad je uit te spreken. Denk aan die collega die steeds de kantjes ervan af loopt waardoor iedereen hem is gaan mijden zonder hem te vertellen waarom. Als je zegt wat je ervaart, kan een ander ervoor kiezen iets aan zijn gedrag te veranderen. Anders blijft het zoals het was. Dus hoe ‘helpend’ is het om niets te zeggen?

En jij: is het werkelijk waar dat jij er niet tegen kan als je eens een woordenwisseling met iemand hebt? Ik denk dat zo’n zelfbeeld jou tekort doet. We baseren ons zelfbeeld op ervaringen van vroeger. Maar nu is niet vroeger. Nu is nu.
En stel dát je grootste angst uitkomt en de ander niet kan omgaan met wat jij laat zien, en daarom bij je weggaat? Wil je dan toch die persoon om je heen hebben? Helpt dat jou om gelukkig te zijn? Er zijn bendes mensen op de wereld dus er zullen er ongetwijfeld een paar bij zijn die jou geweldig vinden zoals je bent.

Ondanks al onze angsten is de kans dat je relaties zich verdiepen als jij eerlijk(er) wordt behoorlijk groot. Jij wordt er sterker en zelfverzekerder van en jullie relatie wordt veiliger en hechter, juist omdat je ontdekt dat de ander het kan hebben als jij jouw waarheid spreekt.

Even open en bloot: ik ben altijd heel bang geweest om afgewezen te worden. En eerlijk gezegd: ik ben het nog. Maar daarnaast ben ik gaan beseffen dat het ergste dat mij kan overkomen is mezelf niet te laten leven zoals ik ben. Dat ik straks op mijn 85e in het bejaardenhuis zit en terugkijk op een leven dat maar half geleefd is. Omdat ik te bang was om werkelijk mij te zijn. Dus ik scharrel steeds maar weer mijn moed bij elkaar en ben zo eerlijk als ik op dat moment durf. Stap voor stap word ik opener en mijn relaties groeien mee.

En nu jij. Hoe authentiek ben jij?
Een betere vraag is: hoe authentiek wil je zijn?
Want uiteindelijk gaat het over jouw verlangens en jouw keuze om daarnaar te handelen.
Als je blijft doen wat je altijd gedaan hebt, zal je leven blijven zoals het altijd al was. Maar het omgekeerde geldt dus ook: als jij een nieuwe keuze maakt, en iets anders gaat doen, garandeer ik je dat je leven zal veranderen in de richting waar jij je goed bij voelt. Kies maar…

Muziek: klik op onderstaande afbeelding: Anouk: Wen er maar aan.

Hoe staat het met jouw dromen?
Nee, ik bedoel niet de dromen die je ’s nachts in bed hebt.
Ik bedoel de dromen die je ooit had voor jouw toekomst.

Zijn die uitgekomen?
Of liever gezegd (let op, dit is een belangrijk verschil!): heb jij ervoor gezorgd dat ze uitkwamen?

Misschien denk je stiekem dat het door anderen komt dat je jouw grote dromen niet gerealiseerd hebt (je baas, je kinderen, de maatschappij, God, je ouders of wie dan ook). Dat kan een hele opluchting zijn: dan is het tenminste niet jouw schuld.
Helaas heb jij je daarmee niet alleen onschuldig verklaard maar ook machteloos. Door te denken dat jij er niets aan kan doen, heb je besloten dat de macht over je leven niet bij jou ligt maar buiten jou. En kijk eens eerlijk naar jezelf: wat doe jij als je denkt dat je toch geen invloed hebt? Grote kans dat je opgeeft. Want waarom zou je je druk maken over iets dat je niet kan veranderen. Dan kun je je beter de teleurstelling besparen en je op iets anders richten. Toch?

Alleen: weet je wel zeker dat jij niets in de melk te brokkelen hebt? Onze manier van kijken naar de wereld is ontstaan door onze ervaringen. Als jij ooit de ervaring hebt opgedaan dat je geen invloed had, blijf je door die bril naar het leven kijken. Dan neem je het stuur niet in handen waardoor je omgeving inderdaad de koers van je leven bepaalt. En zo bewijs je aan jezelf dat wat je toch al dacht waar is.

Maar is dat wel zo? Is het niet zonde als je aan het eind van je leven je kist in gaat zonder er alles uit gehaald te hebben wat er in zat? Alleen omdat je vast bent blijven zitten in een idee van machteloosheid dat misschien wel helemaal niet waar is.

Dus: nieuwe ronde, nieuwe kansen: hoe staat het met jouw dromen? Ik nodig je uit om nu, op de drempel naar een nieuw jaar, te onderzoeken waar jij naar verlangt. Wat wilde je ooit worden? Wie wilde je zijn? Hoe wilde je dat jouw leven eruit zou zien?
Onderzoek ook hoe je níet wilt dat jouw leven verder gaat. Waar ga jij spijt van krijgen als je dat niet (of juist wel) doet? Waar heb je misschien al spijt van?

Als je merkt dat je wat hulp kunt gebruiken bij het ontdekken van je verlangens, neem dan contact met me op. Dan help ik je op gang. Een eerste consult is altijd gratis.

Kom je zelf niet door jouw belemmerende ‘ik heb geen invloed’ overtuiging heen? Op 21 januari volgend jaar start de tweedaagse training ‘Is dat waar – op zoek naar de vrije ruimte achter je gedachten’. In deze training leer je een krachtige manier om de waarheid van jouw overtuigingen te onderzoeken. Dat geeft je de ruimte om te doen wat je eigenlijk graag wilt. Data: 21 januari en 11 februari. Tijd: 10.00 – 17.00 uur. Locatie: d’n Intheek, Dorpsstraat 113 in Mierlo. Kosten: € 125,- (als je iemand meeneemt betaal je slechts 110,-).

Ken je dat?
Iemand botst tegen jou op en jij zegt sorry.
In een groep die druk aan het praten is, wil jij een vraag stellen. Je start je zin met ‘sorry’ …
Je zegt sorry als je de serveerster aanspreekt omdat ze je al zo lang niet heeft geholpen…
Je relatie is net uit en als je vriendin vraagt hoe het met je gaat begin je te huilen. Je zegt sorry…

Waarom zeg je dan eigenlijk sorry? Is dat werkelijk nodig? Sorry zeg je als je iets hebt gedaan dat de ander werkelijk last of pijn bezorgt. Maar niet als ook jij aan een gesprek wilt deelnemen of de ander erop wilt wijzen dat je graag een kopje koffie hebt.
En wat doet het met jou als je sorry zegt terwijl dat helemaal niet nodig is? Hoe voel jij je dan?
Vind je het vervelend dat je zo vaak sorry zegt? Krijg je er achteraf een rotgevoel van omdat je jouw eigen gevoelens hebt genegeerd? Ben je gefrustreerd omdat je wéér degene bent die sorry moest zeggen? Dan is het tijd om er iets aan te doen. Sorry zeggen voor wie je bent, voor jouw behoeftes of emoties maakt je kleiner. Dus hou op met je te verontschuldigen voor jou.

Hoe pak je dat aan?
Tip 1: Als jij iemand bent die snel sorry zegt: betrap jezelf erop als de verontschuldiging bij je opkomt en zeg even niets. Dat geeft je de tijd om na te denken of je werkelijk iets hebt gedaan dat een sorry nodig maakt in jouw ogen.
Tip 2: Mocht er toch een onnodige sorry aan jouw lippen ontsnappen (en dat zal de komende tijd heus nog wel eens gebeuren) … op het moment dat je dat in de gaten krijgt: waardeer jezelf omdat je jezelf hebt betrapt. Super! De volgende keer heb je het nog eerder door en na een tijdje zeg je geen onnodig sorry meer.
Tip 3: In plaats van sorry zeggen, vraag je liever af: wat voor moois, liefdevols, leuks voeg jij toe aan de wereld? Moeten mensen om je grapjes lachen, kun jij goed luisteren, ben jij een voorbeeld in hoe jij je werk aanpakt, ben je een warme vader of moeder? Ieder mens heeft kwaliteiten. Jij dus ook. Neem regelmatig een moment om te bedenken welke bijdrage jij die dag hebt geleverd aan jouw leven of dat van een ander, hoe klein ook (je hebt de buurvrouw gegroet, de kinderen waren op tijd op school, je bent lekker uitgebreid in bad gegaan, door jouw inzicht kwam het project op je werk weer een stap verder). Dat helpt je om positiever naar jezelf te gaan kijken en daardoor verdwijnt je neiging om sorry te zeggen voor niets, langzaam maar zeker. En dat voelt goed.

Veel plezier!

Er is de laatste tijd iets veranderd. In mij bedoel ik.

Ik heb ontdekt dat ik het niet eens ben iemand; iemand waar ik lang tegenop gekeken heb.
Lange tijd heb ik diens visie voor waar aangenomen. Totdat ik besloot dat wij een andere mening hebben.

Wat het voor mij zo belangrijk maakte, was dat het ging over mijn aandeel in waarom ons contact niet lekker loopt, over mij dus. Over wie ik ben en wat ik doe.
Ik heb mijn moed verzameld en laten weten wat ík vind: het ligt bij ons beiden. Wellicht een open deur: waar twee kijven hebben twee schuld. Maar voor mij in deze relatie een geweldige eyeopener.

Het was heerlijk om mijn rug te rechten en te laten weten waar ik sta.
En ik heb een wonderbaarlijke ontdekking gedaan.
Vanaf dat moment kijk ik anders naar mezelf: met (nog) meer waardering en respect. WOW!
Hoe belangrijk is het dus om te durven zeggen: dit ligt niet aan mij, dit ligt aan jou.

Maar moet je dan niet naar je eigen aandeel in de situatie kijken?
Zeker wel. Als de knoop bij jou ligt, kun je hem niet ontwarren door naar de ander te kijken.
Maar je hoeft het aandeel (of de mening) van de ander niet ‘op te eten’ en tot jouw verantwoordelijkheid te maken.
Je mag jouw waarheid blijven waarderen als de ander een andere mening heeft.
Je mag jezelf ontheffen van de etiketten die anderen op je plakken waardoor jij minder lijkt dan je bent.

Heb je zin om eens in de spiegel te kijken hoe dit bij jou werkt? Vraag je dan eens af:
In hoeverre laat jij anderen jouw zelfbeeld bepalen?
Ga jij staan voor jouw waarheid?
Doe jij jezelf recht in de manier waarop je over jezelf denkt?
En: wordt je gelukkig van de manier waarop je het nu doet?

Ennuh…:
Als je het niet eens bent met wat ik hierboven schrijf… denk gewoon lekker voor jezelf en vindt wat jij vindt!

Afgelopen weekend zijn we gestart met een nieuwe basistraining Emotioneel
Lichaamswerk. Een groep gemotiveerde deelnemers, mijn assistent en ik.

Zo’n training is nogal wat. Je schrijft je in en er start een proces
waarvan je de afloop niet kan voorspellen. Wat je weet is dat de manier
waarop je nu leeft je niet vervult, dat er meer uit het leven te halen
valt. Maar hoe de weg daarnaartoe verloopt weet je nog niet. En ook de
precieze afloop is nog niet bekend.

Stukje bij beetje zie je jezelf onder ogen, in al je schoonheid en ook in
de pijnlijke stukken die je er nu nog van weerhouden om voluit te stralen.

Soms gaat het proces snel, schiet je in één keer ontzettend op.
Soms lijkt alles lastig en ingewikkeld. Dan denk je dat je er nooit komt.
Maar ondertussen boek je vooruitgang, ook al zie je ‘m niet.

Om de deelnemers van de basistraining te helpen hun vooruitgang te zien,
plus alle dingen die eigenlijk gewoon al heel goed zijn, krijgen zij een
opdrachtje mee naar huis: neem elke dag 5 minuten de tijd om je successen
van die dag te benoemen.
Ik leg uit dat een succes iets kleins mag zijn. Het gaat erom dat je iets
gedaan hebt dat jou ondersteunt.

Er zijn vier soorten successen:
1. Je hebt iets gedaan dat je je voorgenomen had, ongeacht het resultaat
ervan – je bent trouw aan jezelf.
2. Je hebt een inzicht verworven over hoe jij jouw dingen doet – je
vergroot je bewustzijn.
3. Je hebt iets nieuws gedaan, iets dat buiten je ‘comfort zone’ gaat – je
vergroot jouw vrijheid en mogelijkheden.
4. Je vraagt hulp waar je dat normaal niet gewend bent – je moet het wel
zelf doen, maar niet alleen.

Over deze laatste vorm van succes heb ik eens wat extra nagedacht. In mijn
eigen leven merk ik dat ik nog oude overtuigingen heb ten aanzien van hulp
vragen. Gedachten, die me, naast alle keren dat ik wel om support vraag,
tegenhouden om te vragen: ik loop ergens tegenaan, wil je even met me
meekijken? Het resultaat daarvan is een hoop getob en spanning, plus een
gevoel van eenzaamheid. Op het moment dat ik me dat bewust word, grijp ik
in: ik huil uit, en pak de telefoon. Om de eenzaamheid te verbreken en
alsnog de steun te vragen die ik graag wil.

Deze momenten maken me zo duidelijk dat het niet de bedoeling is om het
alleen te doen. Wat onze oude overtuigingen ook zeggen.

Dus als jij jezelf terugvindt in gedachten als: hulp vragen is zwak, ik
moet het toch zelf doen, of wat jij ook denkt, weet dan dat dit
overtuigingen zijn die je mag loslaten. Je hebt ze ooit ergens opgepikt,
hebt vroeger thuis deze (uitgesproken of onuitgesproken) boodschap
meegekregen. Hij zegt iets over het denkkader van degenen die jou deze
boodschap gaf. Hij hoort niet bij jou! Immers, alles wat je tegenhoudt om
te stralen, hoort niet bij jou!

De moraal van dit verhaal:
Ondersteun jezelf! Je bent bedoeld om te stralen!
Erken je successen. Vraag om support.

En als jij niet weet hoe dit te doen: vraag het anderen, of vraag het mij. Ik ken beide kanten:
de pijn en het doorbreken van de eenzaamheid en de heerlijkheid van het
vragen en krijgen van hulp.

Ik ben aan het oefenen.

Aan het oefenen in het uitspreken van mijn grens.
Tot hier mag je komen en daar klopt het niet meer voor mij.
Dit wil ik voor je doen en dat niet.

Afgelopen week had ik prachtig oefenmateriaal. Er gebeurde iets en ik
voelde: dit wil ik niet. En er was kracht, een rechte rug.

Dat gevoel was zo sterk dat het bekende mechanisme (“doe nou niet, straks
krijg je bonje”) vanzelf week. Ik voelde me super: stevig, trots. En ben
de confrontatie aangegaan!

En toen…

Tja, dat krijg je dus. Als je verandert, niet zo reageert als je tot dan
toe gedaan hebt, roept dat iets op bij de mensen om je heen. Ook zij
hebben hun gevoeligheden, en soms worden die getriggerd door wat jij nou
net aan het oefenen bent. Dus de hele wereld staat niet persé direct te
juichen als jij iets nieuws uitprobeert.

Ook na míjn assertieve reactie was er geen onverdeeld gejubel en
hoorngeschal. En mijn oude beschermingsmechanisme riep: “ja, kijk nou! Ze
lopen weg hoor, straks vinden ze je niet meer aardig en sta je alleen! Ik
zei toch…”

Dat hoort dus ook bij oefenen.
Als je buiten je comfortzone stapt, gaat je beschermingsmechanisme-alarm
af: “pas op!”
Wanneer je kunt zien dat het hele circus van alarmbellen erbij hoort, maar
dat er niet werkelijk iets ergs gebeurt, dan creëer je een bodem van
vertrouwen in jezelf.
Omarm je angst en zeg tegen je bange stuk: ik weet dat je bang bent. Stil
maar, het is ok, ik ben bij je.

En kijk of je jezelf de ruimte kan geven om het lastig te vinden. Het mag
toch ook eng zijn? Het mag toch ook niet in één keer soepel lopen?
Kon jij in 1 keer lopen of praten? Nou, ik niet…
Dus laten we ophouden van onszelf te vragen dat de dingen die we nú aan
het leren zijn direct gemakkelijk zijn. Dat zijn ze namelijk niet.

In het kader hiervan geef ik je graag een prachtige songtekst mee: Ramses
Shaffy: Mens durf te leven!
Ja, daar gaat het voor mij over. Niet wijken voor je in geprogrammeerde
angst maar de angst bij de hand nemen én gaan voor wat je nú wilt.

Een voorproefje van de tekst:

“Het leven is heerlijk
het leven is mooi.
Maar vlieg uit in de lucht
en kruip niet in een kooi.

Mens durf te leven!

Je kop in de hoogte
je neus in de wind.
En lap aan je laars
hoe een ander het vindt.

Hou een hart vol van warmte
en van liefde in je borst.
Maar wees op je vierkante meter een vorst.
Wat je zoekt kan geen ander je geven.

Mens durf te leven!”

De rest kan je horen op: http://www.youtube.com/watch?v=uc-aRqjTrVA

Wat is vandaag een mooie dag.

Ik voel me zo stromend, vol, zo gelukkig dat ik deel uitmaak van het leven.

Het afgelopen jaar was voor mij een confronterend jaar vol nieuwe, soms
pijnlijke inzichten. Die vervolgens ruimte gaven voor nieuwe
mogelijkheden. Want dat doen inzichten, zelfs, of misschien wel juist als
ze pijn doen.
En dan opeens is er dit volle gevoel.

Afgelopen zaterdag was de laatste dag van de basistraining die vorig
najaar startte.
We hebben gespeeld met zelfexpressie: dat je er helemaal mag zijn en dus
totaal gezien en gehoord mag worden.
Dan sta ik daar met mijn muziek en microfoon en vóór mij is de ruimte
gevuld met mensen die de meest vreemde geluiden maken, gekke bekken
trekken, samen spelen. En ik geniet. Wat zijn mensen prachtig als ze open
gaan! Als ze zichzelf laten zien. Even dat oordeel eraf en zijn wie ze
zijn. Al schrijvend ben ik weer ontroerd. Wat een vreugde om daaraan te
mogen bijdragen!

Na een dag van bewegen, ademen en geluidsexpressie, hebben we elkaar
verteld hoe ons leven eruit zou zien als we helemaal onszelf zouden zijn.
De deelnemers kregen daarbij de tip om een bakje naast zich te zetten voor
de ‘ja-maars’.
Alle tegenstemmen (‘kan niet, lukt niet’) konden in het bakje. Hoppa, weg
ermee. Zodat het verlangen naar een vervuld leven er helemaal kon zijn.

Tijdens het schrijven van deze mail heb ik ook een bakje naast me staan.
Alle niet helpende gedachten gaan daarin en ik ga lekker mijn blije,
tintelende lijf voelen. Jippie!

Probeer het maar eens… als je merkt dat je dingen denkt die jou niet
helpen om te stralen … gooi ze in een gevisualiseerd bakje.
En aan het eind van de dag gaat het bakje gewoon in de vuilnisbak. Dááág
bakje. Dááág gedachten. Ik ga lekker wat leuks denken.
We mogen ons lijf vrijmaken van oude ervaringen, groeien aan onze
inzichten en onze geest vullen met opbouwende gedachten.

Dadelijk zet ik muziek aan en ga hard en misschien wel vals meezingen. Ik
ga schreeuwen, joelen, me aanstellen. Een gat in de lucht springen omdat
ik leef. Mijn lijf laten stromen en m’n hoofd leegmaken.
Doe je mee?