Mag ik iets met je delen?
Vanochtend sprak ik een goede vriendin van mij.
Ons contact was de laatste tijd niet meer zoals het vroeger was.
Er was afstand ingeslopen.
Dat had ik wel gevoeld, maar ik had het benoemd als: we zijn gewoon wat
uit elkaar gegroeid.
Eerlijk gezegd: die gedachte dat we uit elkaar gegroeid waren, voelde best
comfortabel. Door het zo te noemen, kon ik mijn ogen sluiten voor het
verdriet dat ik voelde over onze verwijdering.
Ik had trouwens ook een mening over haar. En ook dat voelde comfortabel.
Ik ging als het ware in mijn gelijk zitten. ‘ Nou, ik mag toch vinden dat
zij … Ze doet toch ook altijd …!
Maar vanochtend tijdens ons gesprek gebeurde er iets anders. Ik luisterde
naar haar verhaal en opeens was het alsof ik in de spiegel keek. En in die
spiegel zag ik een deel van mij dat ik liever níet zie. De mening die ik
over haar had ging dus niet zozeer over haar, maar bleek opeens mijn
mening over mezelf te zijn… oeps…
Over een deel van mij dat nog pijn doet, net iets te pijnlijk is om
gemakkelijk onder ogen te zien. Dan is een mening over een ander hebben
een stuk comfortabeler, dat scheelt een hoop voelen…
Ik heb dit allemaal aan haar verteld. Mét de mening die ik had en dat die
dus over mij gaat.
En toen gebeurde het wonder: de afstand was weg! Mijn vriendin was weer
die dierbare vriendin die ik (stiekem) zo gemist had.
Samen hebben we gehuild. Over de pijn die het deed om elkaar te missen. En
het geluk om elkaar weer terug te hebben.
Tja. Wat is nou de moraal van dit verhaal?
Dat we onszelf zo in de war kunnen maken door naar ons hoofd en niet naar
ons verlangen te luisteren.
Hoe helpend het is om jezelf goed te kennen zodat je kunt zien wat er echt
gebeurt (en niet wat je hoofd je vertelt).
En: wat voor wonderen er kunnen gebeuren als je eerlijk bent naar elkaar.
Die eerlijkheid gaat dus niet over schuld bekennen.
Of over dat je altijd aan iedereen het achterste van je tong moet laten zien.
Die eerlijkheid gaat erover dat het contact met anderen zoveel dieper kan
worden als je met elkaar open durft te zijn over wat er in je leeft. En
nee, dat is niet altijd makkelijk. We zijn namelijk allemaal weleens (of
vaker) afgewezen als we lieten zien wat we voelden. Of we zijn
uitgelachen. Of alleen gelaten. Of… nouja, vul maar in wat jouw ervaring
is.
Dus je kan op elk moment kiezen: ga ik mezelf bij deze persoon laten zien
of niet. Je kunt ermee spelen. Wat geeft het als ik niet zeg wat er in me
leeft. En wat geeft het me als ik dat wél doe.
En geloof me: elke stap die jij zet die anders is dan wat je normaal doet
is een stoere stap. Hoe klein ook. Dus je mag nog trots zijn op jezelf
ook!
Ik wens je veel contact!